Informacje o produkcie

Bronisław Ferdynand Trentowski, Komentarz, wybór i opracowanie: Wiesław Andrukowicz

Chowanna
(Myśli wybrane)


"Chowanna" jest kompendium wskazówek na temat wychowania, kształcenia dzieci, a także stanowi pierwszą publikację polską, w której możemy znaleźć historię myśli pedagogicznej.
Dzieło Trentowskiego w myśl jego teorii filozoficznej (są 3 światy - realny, idealny i boski, czyli rzeczywisty) dzieli się na 3 części.

"Chowanna" powstała w wyniku nacisku opinii publicznej w jego ojczystym kraju. Na zapisanie książki miała też wpływ inteligencja poznańska, która starała się zapewnić Trentowskiemu źródło dochodu na obczyźnie. Trentowski pragnął również przez swoja książkę wskazać swym rodakom drogę do niepodległości. Zwrócić uwagę na znaczenie poziomu moralnego jak i intelektualnego narodu. W "Chowannie" widać także filozofię ruchu umysłowego rozwijającego się w Wielkim Księstwie Poznańskim...

Prezentowana książka pierwotnie miała być jedynie swoistym suplementem do pracy habilitacyjnej – Szlachetny poĹźytek. O filozoficznej pedagogice Bronisława F. Trentowskiego, nawiązującym do dwusetnej rocznicy urodzin autora Chowanny. Ogrom niedających się łatwo uporządkować myśli i wątkĂłw z wszystkich tekstĂłw Trentowskiego sprawił, Ĺźe chcąc zapanować nad tym Ĺźywiołem, autor prezentowanej ksiąski musiał ograniczyć się tylko do tekstu Chowanny, a właściwie do tych fragmentĂłw, ktĂłre nie tyle wynikają z szczegĂłlnych zainteresowań Wiesława Andrukowicza filozofią pedagogiczną, co wiążą się z jego, Ĺźyciodajną obsesją ich treścią.
Dlatego autor zdaje sobie w pełni sprawę z tego, Ĺźe zaproponowany wybĂłr myśli nie moĹźe być całkowicie niezaleĹźny od wybierającego i niewinny, a zatem musi być obarczony, jak napisał w „Przedmowie” Lech Witkowski, jakąś (nie)świadomością „skali niebezpieczeństwa szkody, jaka moĹźe, a nawet musi przynieść w dopełnieniu poĹźytku wyboru w celu przełamania nieobecności całości”. Czy warto zaryzykować taki eksperyment myślowy?

Mimo wszystko Wiesław Andrukowicz uwaĹźa, Ĺźe warto, nie tylko ze względu na „wymowne milczenie” róşnych środowisk akademickich wobec faktu kilku okrągłych rocznic, bądĹş co bądĹş największego filozofa i pedagoga w naszym kraju, lecz przede wszystkim dlatego, Ĺźe kompromitująca jest nie tyle jego nieobecność we współczesnych dyskursach (nie tylko filozofĂłw i pedagogĂłw, ale takĹźe socjologĂłw, psychologĂłw, politologĂłw, a nawet teologĂłw), ile właśnie niedowartościowana obecność. Wychodząc naprzeciw tym brakom, zwłaszcza problemowi rewitalizacji styku historii myśli pedagogicznej i najnowszych teorii pedagogicznych, z niezgodą na codzienność funkcjonowania zamkniętych enklaw historykĂłw i teoretykĂłw, ale z odpowiedzialnością docenienia potrzeby spajania własnych myśli z myślami klasykĂłw, przyjmując, Ĺźe rozumienie jest sposobem istnienia, przedstawiam Czytelnikowi wraĹźliwemu na kontakt z dziedzictwem kulturowym tę garść myśli klasyka i jego komentatorĂłw. […]

Wiesław Andrukowicz