Aktualności

Zobacz i przekonaj się jak kupić nasze książki w wersji elektronicznej ibuk



* możliwość zakupu naszych książek nawet na 24 godziny!
* dostęp semestralny + 100 stron wydruku
* dostęp miesięczny + 60 stron wydruku
* dostęp tygodniowy + 20 stron wydruku
* dostęp dobowy + 10 stron wydruku + druga doba gratis
* dostęp dobowy + druga doba gratis

impulsoficyna.com.pl/pliki/2011.06/instrukcja.pdf

zapraszamy!

Już teraz pod adresem www.ksiazkakatolicka.pl ogłoszono wyniki tegorocznego plebiscytu na Najlepszą Książkę Katolicką 2011 roku organizowanego przez wortal granice.pl.

Miło nam poinformować, że w kategorii Bóg dla dorosłego pierwsze miejsce zajęła nasza książka!

"Dziecko i wychowanie w pedagogii Jana Pawła II" autorstwa Tomasza Bilickiego

Już po raz piąty 23 lutego obchodzony jest w Polsce Dzień Walki z Depresją. Celem akcji jest upowszechnianie wiedzy o zaburzeniach psychicznych, a także zachęcenie chorych do skorzystania ze specjalistycznego leczenia. Depresja jest najczęściej występującym schorzeniem psychicznym.

Co to jest depresja? Gdzie jest granica między depresją a złym nastrojem? Czy będąc chorym można być twórczym? Odpowiedzi na te pytania dostarczą obchody Międzynarodowego Dnia Walki z Depresją.

Według Światowej Organizacji Zdrowia depresja stanowi jeden z najpoważniejszych problemów zdrowotnych w Europie. Choroba ta występuje powszechnie, ale nadal pozostaje tematem wstydliwym.

Według ŚOZ depresja - czyli długo utrzymujące się, bardzo silne obniżenie nastroju - jest czwartym z najpoważniejszych problemów zdrowotnych na świecie. Zapada na nią od 6 do 10% osób dorosłych. Jednak wśród ludzi starszych nawet połowa może być dotknięta tą choroba, która bardzo często jest lekceważona przez otoczenie.



Oficyna Wydawnicza Impuls poleca i zaprasza do lektury dr Wioletty Radziwiłłowicz:

Depresja u dzieci i młodzieży
Analiza systemu rodzinnego-ujęcie kliniczne

W polecanej publikacji przedstawiono obecny stan wiedzy na temat biologicznych, psychologicznych i społecznych czynników i procesów rozwojowych, które odgrywają rolę w etiologii depresji u dzieci i młodzieży oraz utrzymywaniu się jej objawów. Pojedyncze czynniki ryzyka rzadko prowadzą do depresji, natomiast szczególna wielopoziomowa i bardzo złożona organizacja procesów biologicznych i psychospołecznych powoduje wystąpienie objawów choroby. Zatem klinicyści kontynuują badania, by efektywnie zapobiegać i leczyć depresję u dzieci i młodzieży. Należy podkreślić, że zarówno prewencja, jak leczenie muszą wynikać ze zrozumienia mechanizmów, jakie leżą u podłoża zaburzenia.

Celem podjętych badań było poszerzenie wiedzy klinicznej o rodzinie z dziećmi cierpiącymi na depresję oraz charakterystyka procesów wewnątrzrodzinnych, czyli relacji emocjonalnych w rodzinach dzieci z depresją, ocena systemowych zasobów rodziny, jakości związku między rodzicami oraz analiza współzależności między powyższymi zmiennymi i próba wyodrębnienia najważniejszych predyktorów, będących czynnikami ryzyka depresji bądź czynnikami ochronnymi. Książkę kończy syntetyczne omówienie wyników wraz z implikacjami dla dalszych badań i praktyki klinicznej.

Radziwiłłowicz Wioletta dr psychologii, pracuje w Zakładzie Psychologii i Psychopatologii Rozwoju w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Gdańskiego.

www.impulsoficyna.com.pl/okladki/autorzy/big_autor_306.jpgJest autorką monografii Rozwój poznawczy dzieci w młodszym wieku szkolnym (2004) oraz współredaktorem publikacji zbiorowej Psychopatologia okresu dorastania. Wybrane zagadnienia (2006). Prowadzi badania z zakresu psychologii klinicznej młodzieży. Ich wyniki publikuje w czasopismach psychologicznych i psychiatrycznych oraz na konferencjach krajowych i zagranicznych. Współpracuje z Gdańskim Uniwersytetem Medycznym, w którym zrealizowała m.in. projekt badawczy dotyczący uwarunkowań depresji u dzieci i młodzieży, oraz wykłada na studiach podyplomowych z psychologii klinicznej. Jest promotorem blisko stu prac magisterskich na kierunku psychologia (Instytut Psychologii UG oraz Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej w Sopocie).

Ukończyła wiele specjalistycznych szkoleń dotyczących wspomagania rozwoju, diagnozy i terapii zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieĹźy. Tworzy i realizuje szkolenia skierowane do nauczycieli i rodzicĂłw (w ramach współpracy z Funduszem na Rzecz Dzieci w Warszawie). Pełniła rolę koordynatora i trenera dwĂłch programĂłw europejskich “MłodzieĹź w działaniu”.

Minister Edukacji Narodowej wydając w dniu 17 listopada 2010 r. rozporządzenia:

- w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej
w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach,

- w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci
i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych przedszkolach, szkołach i oddziałach oraz w ośrodkach;

od września 2011 roku nakłada na szkoły, przedszkola i placówki obowiązek zorganizowania i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej dzieciom.

Obowiązkiem dyrektorów będzie powołanie zespołów składających się z nauczycieli, wychowawców i specjalistów, których zadaniem będzie ustalenie zakresu, określenie zalecanych form, sposobów oraz okresów udzielanej pomocy psychologiczno-pedagogicznej z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka.

Po przeprowadzeniu diagnozy i określeniu potrzeb dziecka, powołane zespoły będą opracowywały programy edukacyjno-terapeutyczne (dla dzieci posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego) lub plany (dla dzieci posiadających opinie o potrzebie udzielenia pomocy psychologiczno- pedagogicznej) działań wspierających jego rozwój .

Książki autorstwa A.Franczyk i K.Krajewskiej „Program psychostymulacji dzieci w wieku przedszkolnym z deficytami i zaburzeniami rozwoju”, „Skarbiec nauczyciela-terapeuty” i „Zabawy i ćwiczenia na cały rok” zawierają wskazĂłwki oraz konkretne przykłady zabaw i ćwiczeń rozwijających i wspomagających funkcje psychomotoryczne.

Opisane w publikacjach zabawy i ćwiczenia są dużą pomocą w pracy terapeutycznej z dziećmi młodszymi o specjalnych potrzebach edukacyjnych; mogą być wykorzystane zarówno w pracy indywidualnej, jak też stanowić część zajęć z mniejszymi grupami dzieci. Podane przykłady będą pomocne nauczycielom, w konstruowaniu indywidualnych programów edukacyjno-terapeutycznych i planów działań wspomagających.

W książkach tych autorki w sposób prosty i przystępny opisały pracę z dzieckiem o specjalnych i specyficznych potrzebach edukacyjnych. Liczne propozycje oraz opisy przypadków, przykładowe programy będą cenną wskazówką dla nauczycieli i specjalistów podczas realizacji założeń zawartych w w/w rozporządzeniach Ministra Edukacji Narodowej.

satysfakcją pragniemy poinformować o wyróşnieniu nagrodą główną im. Profesora Edmunda Prosta naszej publikacji „Psychologia twĂłrczości plastycznej” spośrĂłd wszystkich dziedzin nauki uczelni lubelskich
i wojewĂłdztwa lubelskiego .



Lubelskie Stowarzyszenie Naukowe nagrodziło książkę autorstwa prof. zw. dr. hab. Stanisława Leona Popka pt. „Psychologia twĂłrczości plastycznej”. Organizatorzy podkreślili wagę publikacji, jako wyróşniającego się osiągnięcia lubelskiego środowiska naukowego.



Nagroda przyznawana jest od 2000 roku przez Lubelskie Stowarzyszenie Naukowe.



Psychologia twĂłrczości plastycznej„Psychologia twĂłrczości plastycznej” autorstwa prof. zw. dr hab. Stanisława Leona Popka

to wyjątkowa publikacja na polskim rynku wydawniczym. To pierwsza publikacja tak kompleksowo obejmująca badaną dziedzinę.

Książka, niemającą jak dotąd pierwowzoru w literaturze psychologicznej w takim jak ta zakresie, jest autorską próbą dyskusji z czytelnikami.

Autor podejmuje się trudu analizy teoretycznych podstaw twórczości plastycznej przez pryzmat poszczególnych nurtów psychologii i nauk pokrewnych. Książka jest udaną próbą obrony założenia, że o ile każda z poszczególnych teorii dotyczących psychiki człowieka wyjaśnia w pewnym stopniu istotę i mechanizmy procesu twórczego, uwarunkowania osobowościowe i społeczne, to żadna z nich nie może pretendować do miana teorii uniwersalnej.

W dniach 4-7 listopada br. w Hali TargĂłw Sp. z o. o. przy
ul. Centralnej 41a odbędą się 14. Targi Książki w Krakowie.

Przez cztery dni Kraków stanie się miastem świętującym literaturę.

Uroczystość otwarcia Targów Książki odbędzie się w piątek 4. listopada 2010 roku o godz. 10.00, w Hali Targów przy ul. Centralnej 41a.

Tegoroczne motto: "Godzina czytania jest godziną skradzioną z raju”
Thomas Wharton

Targi książki to:
- najważniejsza ogólnopolska impreza wydawnicza i księgarska
- zeszłoroczna edycja zgromadziła pół tysiąca wystawców i 25 tysięcy zwiedzających
- święto książki w całym mieście
- ponad pół tysiąca spotkań z autorami


Targi Książki w Krakowie to wyjątkowa okazja do zakupu książek. OFICYNA WYDAWNICZA IMPULS RÓWNIEŻ BĘDZIE MIAŁA TAM SWOJE STOISKO NR B 71, DLATEGO SERDECZNIE ZAPRASZAMY!

Ponadto, juĹź w pierwszym dniu TargĂłw nadarzy się okazja na spotkanie z prof. Lechem Witkowskim, autorem książki pt. „Wyzwania autorytetu w praktyce społecznej i kulturze symbolicznej”, ktĂłra jest nominowana do tegorocznej edycji Konkursu im. Jana Długosza, wyróşniającego najbardziej wartościowe publikacje z dziedziny humanistyki.

W ciągu czterech dni targów zapraszamy do spotkania z naszymi autorami m.in.: Moniką Jaworską - Witkowska, Joanną Laskowską, Bogusławem Śliwerskim, Tadeuszem Rawą, Dariuszem Lisem oraz z innymi.

Z OKAZJI ŚWIĘTA KSIĄŻKI IMPULS PRZYGOTOWAŁ ATRAKCYJNE PROMOCJE:
- 10% NA WSZYSTKIE PREZENTOWANE TYTUŁY!
- KONKURS NIESPODZIANKĘ!

Tam po prostu trzeba być!

ZŁOTY RÓG W CZARNYM KOLORZE

Z prof. Lechem Witkowskim, autorem rozprawy: "Wyzwania autorytetu";, Książki Roku 2009 rozmawia Anna Raczyńska.

- Panie Profesorze, w przedmowie do "Wyzwań", napisał Pan, że książkę poprzedził artykuł, który rodził się w bólach. Z czego ta trudność wynikała?

- Podejmując ten problem nie przypuszczałem, że jest on tak pełen niejednoznaczności, kontrowersji, a zarazem uproszczeń. Ze zdumieniem odkrywałem miejsca, które domagają się polemiki. Nawet najwięksi humaniści - a sięgnąłem do prac z zakresu filozofii, psychologii i socjologii - mają kłopot z opisem i definicją pojęcia autorytet. Pokłosiem moich poszukiwań i sporów jest więc kolejna książka, w której przedstawiam odkryte przeze mnie, krążące o nim zabobony. Józef Maria Bocheński wskazał w swoim słowniku tylko cztery. Ja odnalazłem ich aż dwadzieścia jeden.

- Na przykład?

- Najprostsze i najczęściej powtarzane zakładają, że autorytet polega na władzy, że jest wzorem do naśladowania. W tej gamie nieprawdziwych wyobrażeń uznanych za oczywistości kryje się wiele paradoksów. Istnieje na przykład przekonanie, że autorytet w sposób oczywisty prowadzi do autorytaryzmu. Tymczasem głębsza analiza ujawnia, że autorytaryzm przejawia się właśnie brakiem autorytetu. Co gorsza, owe zafałszowania funkcjonują nie tylko w potocznej świadomości, ale także w podręcznikach. W książce profesora Łobockiego odnalazłem skojarzenie pojęcia autorytetu z czymś, co można nazwać bezwyjątkowością. Innymi słowy autorytet ma zawsze rację, więc nie należy z nim polemizować. Trudno mi było przyjąć to obojętnie. Dla mnie bowiem, autorytet jest czymś niezwykle ważnym i pomocnym w zmaganiach z problemem wydziedziczenia z kultury. Problemem, który przejawia się w tym, że nie mamy kogo i czego słuchać, nie wiemy kogo i co czytać, nie umiemy zadawać ważnych pytań. Postanowiłem go więc bronić.

- Czy istnieje taka sfera, w której brak autorytetu jest szczególnie szkodliwy, trzeba go więc bronić wyjątkowo?

- Stawanie się uczestnikiem kultury, dziedzicem tradycji, człowiekiem zdolnym do myślenia według najlepszych wzorów nie jest możliwe bez jego obecności. Brak kontaktu z autorytetem rozumianym jako wartościowy głos, do którego można się odwołać, z którym można prowadzić spór, który nas winduje w górę przez swoją wybitność i powagę w traktowaniu świata sprawia, że żyjemy w kulturze wyjałowionej. I tak często jest, że w codziennym zagonieniu, w przestrzeni kawiarnianej, w sferze masowo powielanych wartości, nie czujemy potrzeby posiadania życiodajnych kontaktów.

- Zatem - Pańskim zdaniem - nie ma kryzysu autorytetu, jest kryzys potrzeby autorytetu. Z czego to wynika? Nie potrafiliśmy go zdefiniować na nowo w nowych czasach, czy nastąpiło takie pomieszanie pojęć, że nie poradziliśmy sobie z ich uporządkowaniem?

- Przyczyna jest bardziej dramatyczna i zarazem bardziej pragmatyczna. Otóş bajkę o kryzysie autorytetu powielają ludzie, ktĂłrzy mogliby osobiście i zawodowo tę lukę wypełnić, ale z róşnych powodĂłw tego zrobić nie potrafią. Zredukowali swĂłj potencjał. Nie umieją być punktem odniesienia dla innych, bo po pierwsze, nigdy nie mieli autorytetĂłw, zaś po drugie nigdy go nie potrzebowali. Mam tu na myśli przede wszystkim środowiska akademickie, kulturowe, choć takĹźe i polityczne. RĂłwnieĹź nauczyciele, ktĂłrych zadaniem jest kształtowanie wraĹźliwości, wyobraĹşni i pragnienia kontaktu z wartościowymi ludĹşmi i wybitną sztuką, sami na ogół nie mają ani tych kontaktĂłw, ani ich potrzeby. Jeśli więc nawet cytują myśli wielkich ludzi, to robią to tak, jakby sami tej wielkości nie dostrzegali. Łatwiej im mĂłwić trzy godziny o Heglu, niĹź podać trzy zdania, ktĂłre są kwintesencją wiedzy o Ĺźyciu, o świecie, o kulturze. Często podaję studentom przykład, Ĺźe z siedmiu tomĂłw „W poszukiwaniu straconego czasu” Marcela Prousta wydobyłem jedno zdanie, ktĂłremu wiele zawdzięczam.

- Jakie?

- „Cierpienie nie moĹźe być przywilejem poetĂłw”. To jest zdanie genialne. Dokonując z Ĺźoną analizy prozy Hermanna Hessego odkryliśmy, Ĺźe kaĹźde oddziaływanie edukacyjne i kulturowe musi przejść trzy fazy – generować przeĹźycie czegoś waĹźnego, przebudzić do nowego myślenia i przemienić wewnętrzne nastawienie. Niestety, jako społeczeństwo funkcjonujemy w przestrzeni wypranej z tak waĹźnych impulsĂłw. I tym tłumaczę fakt, Ĺźe wartość autorytetu została we współczesnym świecie zgubiona. Przyznam, Ĺźe świadomość tego stanu rzeczy stała się dla mnie traumatycznym przeĹźyciem.

- Statystyki pokazują, Ĺźe stajemy się „społeczeństwem wiedzy”.

- Nic podobnego. To jest tylko ideologiczne samouspokojenie. Nastąpił koniec kultury uczenia się. Wiedza przestała być czymś wartościowym. Stała się towarem. Nie ma pędu do wiedzy. Jest pęd do dyplomu, który oznacza również brak zdolności programowania wartościowej ścieżki życia. Wielu studentów po licencjacie rezygnuje z dalszej nauki, bo ma dyplom, a pracodawcy taki papier wystarczy. Mamy do czynienia z syndromem zjawiska nazwanego przez profesora Baumana konsumeryzmem.

- Przy dużym udziale środowiska, które tej wiedzy dostarcza.

- Niestety, ma pani rację. Na jednym ze zjazdĂłw pedagogicznych postawiłem tezę o degenerowaniu się funkcji kulturowej uniwersytetĂłw, ktĂłre nie czyniąc swoich uczniĂłw dziedzicami kultury rozumianej jako pamięć symboliczna, najwaĹźniejsze teksty i wartości, przyczyniają się do ich wydziedziczenia z kultury. Co więcej, one nawet nie są tego procesu świadome, więc się z nim nie zmagają. Odkryłem niedawno interesujące określenie: „obiekt niemy kulturowo.” Otóş nauczyciele, takĹźe akademiccy, pokazując swym uczniom kanon dzieł, pokazują, Ĺźe są to obiekty nieme kulturowo takĹźe dla nich samych. Mamy zatem do czynienia z mechanizmem patologizowania funkcji kulturowej edukacji.


pełny wywiad opublikowano w najnowszym numerze czasopisma "Edukacja i dialog"
www.edukacjaidialog.edu.pl/